روز گذشته 230 نفر از نمایندگان مجلس در بیانیه‌ای، ضمن تأکید بر قانونی بودن حصر سران فتنه، خواستار تصمیم‌گیری قاطع قوه قضائیه درباره سران فتنه شدند؛ درخواستی که دلسوزان نظام و بسیاری از مردم در مقاطع مختلف به‌ویژه در حماسه عظیم 9 دی بر آن تأکید کرده بودند. هر چند که جرایم و جنایت‌‌ها و خیانت‌های سران فتنه آنقدر سنگین است که حصر خانگی در برابر آن نه‌تنها تنبیهی به حساب نمی‌آید،
230 نماینده مجلس در بیانیه‌ای با اشاره به فتنه 88 خواستار آن شدند که قوه قضائیه بعد از اتمام مدت شورای عالی امنیت ملی نسبت به ظلم‌کنندگان به ملت ایران تصمیم‌گیری کند.به گزارش خبرنگار مهر، در پایان جلسه علنی دیروز مجلس نامه 230 نماینده مجلس در تقدیر از رسانه ملی به منظور انعکاس اخبار و گزارشات مربوط به حماسه 9 دی 88 از سوی هیئت رئیسه مجلس قرائت شد.
شاید متفاوت‌ترین اظهارنظر درباره حصر سران فتنه متعلق به صفارهرندی بود. او که برای سخنرانی درباره نهم‌دی ماه به سالن «شهیدان نژادفلاح» کرج رفته بود، در حاشیه این سخنرانی با سایت «تیتر١» مصاحبه کرد و در این گفت‌وگو درباره حصر مهندس موسوی و حجت‌الاسلام کروبی گفت:
۹دی ماه روزی الهی با نماد بصیرت است که خاک مقدس نظام جمهوری اسلامی بار دیگر قدوم یکپارچه همه مردم، همه اقشار، همه احزاب، کودک و پیر و جوان و زن و مرد را هر چه باصلابت تر بر روی خود تجربه کرد و هر انسان بیننده ای در هر جای دنیا که بود، به خوبی دست بیعت امت ایران اسلامی را در دستان مبارک امام خود دید.
نشریات زنجیره‌ای و آلوده به فتنه سبز دیروز با تغافل از کنار یوم‌الله بزرگ و دشمن‌شکن 9 دی گذشتند. روزنامه‌های اعتماد، شرق، مردم امروز، فرهیختگان (دانشگاه آزاد) و شهروند (هلال‌احمر) دیروز هیچ عنوانی را در صفحه اول خود به سالگرد یوم‌الله 9 دی که روز بصیرت و پتک جمهوریت بر سر اشرافیت قانون‌شکن بود اختصاص ندادند.
بعضی ازفرصت طلبان به دنبال یک تفاوت وحتی یک سوء تفاهم هستند تا ائتلافی برای سست کردن مبانی قانونی کشور ایجاد کنند وحتی به ثبات و آرامش کشور ضربه بزنند تا مگر بتوانند خواسته ی نابحق خودرا به ملت تحمیل کنند.
با در نظر گرفتن برخی از گروه ها که خود را به عنوان نخ نمای ناجی مردم وکشور فرض کردند نهایتا به این واقعیت رسیدند که در وزن کشی خیابان نیزبا آواز خواندن روی سقف یک ماجرا و راه رفتن روی یک زمینه از پای بست ویران چیزی جز به تصویر کشیده اوهام نیست .
غلامرضا فیض، پدر شهید محمدحسین فیض، از شهدای فتنه سال 88، در گفت‌وگو با یک پایگاه خبری گفت: «از همان روز اول، من و خانواده‌ام سران فتنه را عامل اصلی اتفاقات و فتنه سال 88 می‌دانستیم و از ابتدا با اینکه در نظام جمهوری اسلامی ایران، امکان تقلب وجود ندارد، این افراد ادعای تقلب کردند و مسبب حوادث سال 88 و خون‌هایی که ریخته شد بودند.
امروز به‌واقع یادمان روز حماسه است؛ یعنی یادمان «9دی 88». درست پنج سال پیش در چنین روزی، مردم ایران در حرکتی سراسری، یکپارچه و خودجوش، دست به حماسه‌آفرینی زدند. ویژگی بزرگ این حماسه‌آفرینی که آن را جاودانه ساخت، اعجاب‌آفرینی آن بود. این اعجاب‌آفرینی که فتنه، فتنه‌گران و حامیان داخلی و خارجی آنها را به زانو درآورد، محصول درک، هوشیاری، غیرت، شجاعت و بصیرت بلوغ‌یافته مردم ایران بود
سقوط نظام در پرتگاه آشوب و هرج‌ومرج و بی‌ثباتی، حداقل نتیجه‌ای بود که طراحان اصلی فتنه دنبال آن بودند؛وضعی شبیه آنچه برای سوریه پیش‌آوردند. اگر تلاش برنامه‌ریزی شده عوامل و حامیان داخلی فتنه را در جهت تقلیل آن به یک سوءتفاهم شاهد هستیم، از این روست که خود آنها نیز بدرستی می‌دانند اگر بپذیرند در چه پروژه‌ای مشارکت داشته‌اند و مجریان چه سناریویی بوده‌اند، مستحق مجازاتی شناخته خواهند شد که سرافکندگی در مقابل مردم و مغضوب ملت واقع شدن مهم‌ترین بخش آن است. بنابراین بهترین روش خروج از این بحران موقعیت را در مرور زمان و بتدریج طلبکاری گستاخانه به جای عذرخواهی و ابراز شرمندگی در پیشگاه خداوند و خلق خدا یافته‌اند.
حصر آقایان موسوی و کروبی بیست‌وپنجم بهمن سال 89 انجام شد، یعنی حدود 20 ماه پس از شروع فتنه 88 و حدود یکسال پس از تقریبا فروکش کردن آن. توجه به این تاریخ‌ها ما را به این واقعیت رهنمون می‌کند که علت اصلی حصر، حوادث سال 88 نبود؛ نکته‌ای که از سر غفلت یا تعمدا مغفول گذاشته می‌شود! حال سوال اینجاست که پس علت حصر چه بود؟ دی ماه سال 89 تحولات منطقه شمال آفریقا و جریان بیداری اسلامی از تونس شروع شد و بسرعت به مصر رسید و بهمن همان سال، مصر شاهد اوج بحران خود بود. آقایان موسوی و کروبی با سوءاستفاده از این شرایط و بعد از آنی که کشور داشت تازه آرامش خود را باز می‌یافت، صدور بیانیه‌ها را از سر گرفتند و برگزاری تجمع به بهانه تحولات منطقه را خواستار شدند. نظام با توجه به سابقه و حوادث تلخی که تازه پشت سر گذاشته بود، چه باید می‌کرد؟ آیا باید اجازه می‌داد کشور مجددا شاهد آشوب و هرج‌ومرج شود و بار دیگر هزینه‌های جانی و مالی به مردم و کشور تحمیل گردد؟ آیا اگر مسئولان کشور در این باره سهل‌انگاری می‌کردند، شرایط ما در این سال‌ها حداقل مثل سوریه نبود؟ و در چنین صورتی مردم حق نداشتند مسئولان کشور را به دلیل این سهل‌انگاری خسارت بار توبیخ کنند؟
