ناکامی ترکیه در جنگ علیه پ.ک‌.ک

پایگاه اینترنتی المانیتور 9 سپتامبر 2015 (18 شهریور) در مقاله‌ای به ابعاد جنگ ترکیه علیه پ.ک.ک پرداخت و نوشت: پس از دو سال‌ونیم توقف کشمکش‌ها میان دولت ترکیه و پ.ک.ک باید گفت، ششم سپتامبر خونین‌ترین روز برای نیروهای دولتی ترکیه از زمان آغاز جنگ علیه پ.ک.ک در 24 ژوئیه است. حمله پ.ک.ک در مرزهای ترکیه با عراق صورت گرفت. بمب‌های کنارجاده‌ای 16 سرباز و تعدادی دیگر را که با خودروی زرهی خود در حال عبور بودند، کشته و مجروح کرد. این تعداد تلفات ارتش ترکیه در یک حمله از دهه 1990 تاکنون بی‌سابقه بوده است. بسیاری از ناظران سیاسی هراس دارند که وضعیت کنونی سرآغاز بازگشت کشمکش‌های خونین دهه 1990 باشد که طی آن 40 هزار نفر جان خود را از دست دادند.

در ادامه مقاله آمده است: هنگامی که شرایط امروز را با دهه 1990 مقایسه می‌کنیم، توجه به این نکته مهم است که دستاورد دولت ترکیه از کشمکش‌ها چه بود؟ یک پیامد آن کاهش چشمگیر قدرت نظامی پ.ک.ک بود. جمهوری ترکیه با فنون ضدچریکی خود به‌طور چشمگیری پ.ک.ک را در مناطق روستایی تضعیف کرد و سال 1990 عبدالله اوجالان، رهبر بنیان‌گذار پ.ک.ک دستگیر شد. سپس پ.ک.ک اعلام آتش‌بس یک‌جانبه کرد و نیروهای مسلح خود را در کوهستان‌ها قرار داد. پرسش اینجاست که آیا نیروهای دولتی ترکیه در جنگ 2015 مانند دهه 1990 پیروز خواهند شد؟ آیا جنگ علیه پ.ک.ک تداوم خواهد داشت؟ در پاسخ به این پرسش‌ها باید به نکاتی توجه کنیم: در دهه 80 و 90 مرکزیت قدرت جنبش کردی عمدتاً در مناطق روستایی بود و پ.ک.ک جنبشی بود که خیزش را ابتدا از طریق روستاییان تحریک کرد. دهه 2000 به موازات سیاسی‌شدن مسئله کردی، گرانیگاه قدرت پ.ک.ک از مناطق روستایی به شهرها تغییر کرد. در حال حاضر، مرکزیت کشمکش در شهرهای عمدتاً کردنشین قرار دارد. در این مناطق شهری، احزاب کردی بیشترین آرا را کسب کرده‌اند و فعالیت آنها گسترده است. ممکن نیست بتوان میان جنبش کردی در شهرها و اکثریت کردهای ساکن این مناطق تمایز قائل شد. واقع‌گرایانه نیست که تصور کنیم بتوان امروز سیاست پاکسازی و نابودسازی در روستاها علیه پ.ک.ک را که در دهه 1990 به‌کار گرفته شد، در مناطق شهری به‌کار بست.

در پایان مقاله آمده است: مقابله با بی‌ثباتی اجتماعی، شهری و خسارات اقتصادی ناشی از این کشمکش‌ها آسان‌ نخواهد بود و پیامدهای سیاسی مخربی برای دولت ترکیه در عرصه بین‌المللی دارد، البته آنکارا می‌تواند عملیات‌های مؤثر و گسترده‌ای علیه پایگاه‌های پ.ک.ک در مناطق کردنشین عراق صورت دهد؛ اما این موضوع این واقعیت را تغییر نمی‌دهد که مسئله اصلی، جنبش محبوب کردی در شهرهاست. به لطف جنگ حزب اتحادیه دموکراتیک (پ.ی.د) علیه دولت اسلامی (داعش)، پ.ک.ک به شریک نظامی قابل اتکای ائتلاف غرب در جنگ علیه داعش بدل شده است. پ.ی.د شاخه سوری پ.ک.ک و مورد حمایت آمریکاست. پ.ک.ک به تنها مدافع سکولاریسم در میان دولت‌ها و بازیگران غیردولتی در منطقه‌ای بدل شده که به آفت افراط‌گرایی اسلامی مبتلا شده است. از نظر اذهان عمومی غرب، این محاسن پ.ک.ک سبب تقویت مشروعیت این جنبش کردی در ترکیه می‌شود و برای دولت‌های غربی دشوار خواهد بود که از سرکوب پ.ک.ک حمایت کنند. این موضوع نیز عامل دیگری است که احتمال تداوم جنگ علیه پ.ک.ک را کاهش می‌دهد.