چرا توافق نهایی رخ نداد؟
چه اتفاقی در جریان مذاکرات وین 8 افتاد و چرا "توافق نهایی"در نهایت عینیت پیدا نکرد؟
1-اصلی ترین عامل عدم رسیدن طرفین به توافق قطعی و تداوم حرکت در برزخ هسته ای، ناتوانی ایالات متحده آمریکا و تروئیکای اروپایی در اتخاذ " تصمیم تعیین کننده" در مذاکرات بود. دولت آمریکا و دیگر اعضای 1+5 در دو مبحث مهم و تعیین کننده یعنی " تعیین نیازهای اساسی " و " نحوه برداشته شدن تحریمها" به زیاده خواهی های خود ادامه دادند.این روند در جریان مذاکرات اخیروین نیز ادامه داشت.
2-دومین عاملی، به تاثیرگذاری بازیگران مخرب خارجی بر میز مذاکرات باز می گردد . دیدارهای صورت گرفته میان مقامات آمریکایی و صهیونیستی از یک سو و حضور شتابزده سعود الفیصل وزیر امور خارجه عربستان سعودی در وین و دیدار فوری او با جان کری وزیر امور خارجه آمریکا نشان از بسط مذاکرات محرمانه و پشت میز به آن سوی دیوارهای هتل کوبورگ ( محل برگزاری مذاکرات وین ) بود.
3-حضور وزیر امور خارجه چین در آخرین روز مذاکرات هسته ای
تعیین کننده در وین و انفعال ملموس روسیه در آخرین دور مذاکرات نقش به سزایی در به نتیجه نرسیدن مذاکرات داشته است."مهار سرکشی غرب" آزمونی بزرگ بود که متاسفانه پکن و مسکو از عهده آن بر نیامده و خود نیز در مواردی با این سرکشی همراه شدند.
4-یکی از اصلی ترین شاخصه های مذاکرات اخیر وین، مانور رسانه های غربی و پیشقراول شدن آنها در نبرد تبلیغاتی علیه ایران بود. میان بازی و رفتار غرب در دو حوزه " دیپلماسی عمومی" و" دیپلماسی رسمی " ارتباط مستمری وجود داشت.
5-بدون شک در برهه فعلی بیش از هر زمان دیگری نیاز به شفاف سازی عمومی در خصوص فضای مذاکرات داریم. باید رفتار بازیگران " مخرب"و " منفعل" باید برای افکار عمومی تبیین شود.
6-جابه جایی قدرت میان دو حزب دموکرات و جمهوریخواه نه تنها منجر به تنظیم رفتار تیم مذاکره کننده آمریکا پای میز مذاکره نشد، بلکه زیاده خواهی واشنگتن را در این ماراتن هسته ای و دیپلماتیک افزایش داد. این مسئله ، نشان دهنده همگونی بازی استراتژیک کبوترها و بازهای آمریکایی علیه ایران است. اصلی ترین درس مذاکرات هسته ای اخیر ، ایجاد همگونی و همسان سازی میان دو حزب اصلی ایالات متحده آمریکا در نزد افکار عمومی کشورمان است. از این پس تقابل جمهوری اسلامی ایران با کاخ سفید ( محل تجمع دموکراتها) و کنگره( محل مانور جمهوریخواهان) ادامه خواهد داشت. تقابلی که نباید هیچ گاه به فراموشی سپرده شود.
